Neutedop

Irma Humpel (Simoné Nortmann), ’n korrelkop-rabbedoe, bevind haarself voor die kansel met Sampie de Klerk (Francois Jacobs) aan haar sy. Hoe het sy hier beland? Is sy gereed vir hierdie tipe toewyding? Dalk…maar met ’n voorwaarde of twee. Vir die Voëls: in bioskope vanaf 25 November 2016.

Opsomming

Irma Humpel (Simoné Nortmann), ’n korrelkop-rabbedoe, bevind haarself in ’n trourok voor die kansel, maar is nie presies seker hoe sy langs Sampie de Klerk (Francois Jacobs) beland het nie. Dit voel soos gister toe hy haar nog met ’n kluit in die gesig gegooi het. Irma het haarself jare lank oortuig dat die enigste manier om werklik vry te wees, is om onafhanklik te bly, onafhanklik van die verlede, van mans en definitief van die liefde. Die besonderse sjarmante rugbyspeler met ’n hart van goud en sagte hande daag egter al haar oortuigings uit en laat haar effens lam in die knieë voel. Sy het ingestem tot die ring, die rok en die blomme, maar kan sy instem om haar hart vir iemand anders te gee? Dalk… met ’n voorwaarde of twee. Vir die Voëls: in bioskope vanaf 25 November 2016.

Henriëtte Loubser, Huisgenoot se redakteur, vertel hoe dié reis begin het: “Toe ons twee jaar gelede begin dink aan maniere om Huisgenoot se 100ste verjaardag te vier, het ons besluit dit sal lekker wees om ’n romantiese fliek te maak. Dit was ’n logiese keuse om kykNET Films, dié kenners van Afrikaanse rolprente, te betrek. Daarna is voorgestel ons hou ’n wedstryd waarin ons lesers vra om hul eie, ware liefdesverhale in te stuur. Die wenverhaal sou as inspirasie vir die draaiboek dien. Irma de Klerk van Newcastle se vertelling van haar en haar man, Sampie, se hobbelrige liefdespad tot by die kansel het gewen.

“Nadat ons hulle leer ken het, het ons agtergekom ’n mens kon kwalik vir twee waardiger wenners gevra het: Hulle is geswore Huisgenoot-lesers en het ons die kreatiewe vryheid gegun om hul verhaal te omskep in ’n storie met genoeg kinkels en draaie om ’n lekker draaiboek daarvan te maak. Hoewel die basiese intrige dus op hul verhaal gegrond is, is daar ook gebeure en karakters wat nuut geskep is om by te dra tot die opwinding.” Vir die Voëls speel in die laat 1970’s af en volgens Henriëtte gaan dit “die nostalgiese hartsnare roer”. Sy sê: “Dis ’n fliek oor ’n sterk vrou wat haar tyd vooruit was en ’n man met so ’n sterk identiteit dat hy ’n vrou kan respekteer en vir haar liefde veg. Dis ’n storie oor die stryd teen jouself en hoe om te keer dat eksterne omstandighede en emosionele bagasie jou kans op geluk verongeluk. Dit alles is temas waarby baie mense aanklank sal vind.”

Telefoontjie. Iemand fluister iets in iemand anders se oor, en dié fluister dit aan die een langs hóm. En so aan en so aan. Wat jy gehoor het, moet jy aanstuur. En teen die tyd dat die laaste persoon die boodskap hardop sê, is dit bitter selde wat dit aan die begin was.

Huisgenoot, die grootste tydskrif in die land, is ’n volle honderd jaar oud. As deel van hulle eeufeesviering is ’n kompetisie uitgeskryf, en die wenner was Irma de Klerk van Newcastle met die essay “Slim vang sy baas”, waarin sy haar en Sampie se ware liefdesverhaal van destyds vertel.

Voor die kameras kon rol, moes die gebeure in ’n draaiboek van minder as twee uur saamgevat word, wat baie aanpassings geverg het. Die eerste was dat die storie-Irma nie meer een van ses kinders is nie; sy is nou die enigste, om sake meer gefokus te hou en die aantal karakters te verminder. Net so is haar beste vriendin en Sampie se suster nou een en dieselfde mens.

Ek het op grond van Tina Kruger se eerste weergawe van die draaiboek ja gesê vir die projek. Dit sou ’n verskoning wees om te skryf in ’n genre waarvan ek hou, maar wat ek nie te dikwels kan aanpak sonder om lesers van my ander, spannende romans regtig te begin verwar nie.

Ek het ook die geleentheid verwelkom om ’n storie te kan skryf wat in die 1960’s en 1970’s afspeel – nie net ’n ander tyd nie, maar ’n ander wêreld.

Dit sou wel baie navorsing noodsaak, wat ek gewoonlik beperk omdat skrywers sukkel om nie ál hulle opgediepte pêrels uit te stal ten koste van die verhaal se vaart nie… Teen die tyd dat daar begin is met verfilming van die negende weergawe van die draaiboek, was daar nóg veranderinge, soos dat die gebeure vyf jaar vorentoe geskuif is.

Toe kom my veranderinge. Om dit alles as boek te kon laat werk, het ek tonele geskuif, of saamgevoeg, of ingevoeg. En ander gesny. Ek het die eerste helfte van die draaiboekstorie verleng, en die tweede helfte ingekort. Ek glo die boek se toonaard en dalk selfs tot ’n mate die genre verskil heelwat van die rolprent s’n.

En dis goed so. Nou kan die boek en rolprent mekaar aanvul en nie blote eggo’s van mekaar wees nie. Die basis – daardie liefdesverhaal wat dekades gelede begin het – het meer fasette gekry.

Ek het dus as’t ware opgestaan en vertel wat iemand vir my gefluister het, nes die rolprentmakers vertel het wat húlle gehoor het. ’n Speletjie wat ons almal baie ernstig opgeneem én mee pret gehad het.

François Bloemhof